عجب دورانی بود. هیچوقت نشده بود حسابی به حرفهات گوش بدمو اذیتت نکنم. حسابی بفهممت! حرفهای خوبی می زدی، ولی کی بود که گوش کنه! بهم میگفتی این کار درسته، اون کار غلطه. ولی... ولی کو آدم چیز فهم؟!... وقتی باهات دعوام میشد، با یه فحش آبدار از دستت فرار میکردمو تو دنبالم میوفتادی. یادمه وقتی دستت بهم می رسید، به جای کتک، اخم میکردی! واقعا عجیب آدمی بودی تو! یا اونوقتها که بزرگتر بودم، تا جروبحثمون بالا میگرفت، با اینکه می دونستم زورم بهت میرسه ها، ولی چون نمیتونستم بزنمت! میرفتم و ظرفهای خونه رو میشکستم!!
یه بار ولی، یه سیلی محکم ازت خوردم! خب معلوم بود برای چی؟... برای اینکه من بدی کردم. من بد بودم و تو خوب بودی. تو خیلی خوب بودی. خوبی تو وقتی برام ثابت میشد که بعد همه دعواهایی که با هم داشتیم، بعد اون سیلی محکم، میومدی و سرمو به سینه ت میچسبوندی. آخرش یه بوسه سفت از پیشونیم میگرفتی. باور کن هنوزم جای بوسه هات گرمه! چه بامزه بود وقتی روی شیشه عقبی مینی بوس آبی رنگت اسم منو، خیلی کوچولو گوشه راست شیشه چسبونده بودی! هی میگفتم من دیگه بزرگ شدم. اون اسمو پاک کن. ولی تو دست روی شونه م میذاشتیو با صدای کلفت میگفتی:
_ مگه عشق پاک شدنیه پسر؟...
حرفهاتو نمی فهمیدم. عشق رو نمی فهمیدم. بوسه هاتو نمی فهمیدم. اگر می فهمیدم، هیچ وقت تورو اذیت نمی کردم. ولی یه چیزو می فهمیدم. اینکه توی کشتی با من، اون موقع ها که خیلی کوچیکتر بودم، خودتو الکی می زدی زمین! آره الکی! میفهمیدم که تو میخوای من قهرمان باشم. قهرمان باشم و قهرمان بمونم. اگه همه چی رو فراموش کنم، مطمئن باش این کشتی هارو فراموش نمیکنم. اون دعواهارو هم فراموش نمیکنم. من فقط میخوام بدونی که من نمی فهمیدم و منو ببخشی. اما تازه دارم حرفهاتو میفهمم. تازه می فهمم عشقت چه رنگی بود!
یهو دو تا دست کوچولو بازومو چسبیدو یه صدای ریز توی گوشم پیچید:
_ پاشو باباجون. پاشو دیگه... چقدر رو قبر بابابزرگ می شینی آخه؟ پاشو بریم خسته شدم!
گردآوری: مجله اینترنتی قاصدک
دست نوشته: حسن ایمانی
منبع: داستانک
نوزادان در آینده ای نه چندان دور! (کاریکاتور)